Yalancı Siyah

Gece yarısının iştah kaçırdığı dönemlerden birindeydi. Kadınının saçları siyah derdi herkese, yıllar evvel bir Çarşamba akşamı uzun tırnaklarını son kez parmaklarıyla cilalamıştı. Artık unutmaktan söz etmek manasızdı, zaman tüm kahpeliğiyle zihnindeki o güzel kadının görüntüsüne buhar çekmişti. Unutmanın, unutmak isteyip istememekle bir alakası olmadığını yıllar tescillemişti. Vaktiyle kırmızı dudaklardan çekilen yaşam enerjisi elbet yok olacaktı ama anısının hep kalacağını düşünürdü. İşte söz konusu bu gece yarısında hayli vakittir kaçınmak istediği gerçekler yüzüne çarptı. O kadına dair tek hatırladığı onu öpmenin verdiği hissiyattı. Sevmediği babasından kalma yadigâr bıçağı çıkarıp parmak aralarında gezdirdi. Bir zamanlar bu parmak aralarında masal gibi bir elin parmakları vardı, şimdiyse körelmiş lanet bir bıçak. Gece boyu hatırlamanın izindeydi, saatler sonra zar zor tırnak uçlarını hatırladı. İşte o kadar. Zaman, insanın metaneti ne olursa olsun daha güçlüydü. Yenildi, herkese siyah diye anlattığı sarı saçlara dair bildiği her şey teker teker ondan alındı. Merhamet, zamana bırakıldığı vakit bir cam gibi batardı.

The Sight of an Angel Weeping

There is a blindness for which I yearn.

The moonlight goes through my eyes,

Gets into my skin and upon my ears

Is the melody of an angel weeping.

Wherever I dare to lay my eyes upon,

There is the sight of an angel weeping.

My weary eyes, open not!

My miserable sight, perished be!

My wicked soul, redeemed not,

Wailful will cherish thee.

For Those Who Wish to Know

Sleep when you must

For the night is not kind.

Its stars shine not on me,

Or you, or anyone awake at night.

Hopefully told stories are lies

And all the cheerful melodies

Are composed by imposters.

Be not fooled by the daylight

For those who were birthed purified

Played foul

Just like you

And just like me.

You... and I,

We must be purified

On a night like this.

A truthful night, if ever be,

Should be the end of you... and me.

May Mercy Be Upon Those

I kneeled before none but my mind

And I died before the end of my time.

Now, pour me whiskey as my soul wanders

Around the ones that betrayal surrenders.

None of the promises are kept,

And all the wives wept.

Tonight, we die again.

Care to join us,

The treasonous?

The Importance of a Well-Deserved Nap

A lady with a piercing, right below her lips

When my good friend's hand was on her hips

Poured me another glass of wine

And tried to convince me that on a normal day

Among me and my friend, her body would not lay

And she wouldn't be in this unholy place

Where her beauty was no longer a grace.

My fingers, weary as they are,

Soon met her dripping desire.

She whispered: "My lust, as it's rusted,

Is only for you. With him, I'm disgusted."

I said: "My fair young lady,

Never let your beauty

Lose its grace."

The lady, with a piercing right below her lips

Left without a grace on that lazy afternoon,

And I took a nap.

Unforgiven Be, Poor Spirit

The priettiest of smiles I have known,

The darkest of oaths I have sworn.

No one said "That's not the path to go."

Now, here I stand

A wicked man, as my own foe.

Throughout the years I've rambled

And every day I said to myself:

"Never again shall I ramble."

And I rambled, and I rambled, and I rambled.

Now that I've got no where to hide,

Once again I must throw in the towel

That holds the blood and the tears of many.

Forgive me, for I know not what I do.

Kill me, for I'll do it again.

Burn me eternal,

For he who sinned

Must again

Sin.

Forgive me not,

For I shall not

Forget the tears

Of those I loved.

But maybe, if sun be bright

And your friends are there,

Find it in your heart to forgive me

For a lifetime I'm spending

In great agony,

And somehow, you know

And you understand.

If not, unforgiven be my poor spirit.

He Who Sinned

Sinner man was too sorry to say a word,
His soul was left with a prayer unheard.
So he loved, the sinner man,
So he vanished, the sinner man.
His grave stood colder than a whore's chest, midwinter.
Everybody knows, he had himself no rest, no whisper.
For all he loved, eternal be his flame!

Daim Olan

  İlk kez gittiğim bir barın müdavimiyle tanıştım, herkes onu tanıyordu. Anlattığına göre bir kızı vardı, dünyalar güzeli. Sağ omzunda kızının doğum tarihi yazılıydı. Bira içiyor, geçmişi sorguluyorduk. İçimizde rezil bir huzursuzluk vardı. Sebebini anlamadan çok iyi anlaştık. Söylemeye cesaret edemediğimiz şeyleri söyleyip çaresizliğimizi ve kırıklığımızı anlatıyorduk, koskoca iki adam barın bir köşesinde gözlerimiz dolu, muhabbet ediyorduk. Arada bir gülümsememizin tek sebebi kızına olan sevgisiydi, ancak o vakit de benim yalnızlığımdan, onunsa kızına aşkından gözyaşlarımız kaybolmuyor, akacak gibi oluyor ama akmıyordu. Hiçbir vakit içimden kaybolmayan, sinsi sinsi zayıf anlarımı kollayan o aciz hissiyatı paylaşacağım kişinin, barda öylesine denk gelip muhabbete düştüğüm bir adam olacağını tahmin etmezdim. İkimiz de güzel şeyleri hatırlamakta güçlük çekiyorduk, tek berrak anılarımız, aklımıza geldiğinde kolumuzu, kanadımızı kıran anılardı. Midemizin alabildiği kadar içtik, akacak gözyaşı durmadı. Aramızdaki muhteşem ahengi ve samimiyeti kabullenmiş olacak ki:

  "Biliyor musun," dedi, "Karım, geçen hafta işten geldiğimde kapıyı bana güler yüzle açtı." Ağlamaya başladı.

  Halihazırda bütün kanım çekilmiş, şakaklarıma bir ağrı saplanmış ve ellerim titriyordu, karşımda koskoca aile babasının da yıkıldığını görünce gözyaşlarım akmaya başladı.

  "Ee, ne var bunda?" dedim acı içinde yutkunup, hiç sahip olamayacağım bir şeyin hasedi ve adama olan sempatimle. Birden ağlaması şiddetlendi, biraz sakinleşmesi zaman aldı.

  "Karım ve bir kızım var, hayatımda sahip olabileceğim en değerli varlıklar. Bir erkeğin sahip olabileceği en güzel şeye sahibim, ama ben..." dedi, yutkundu, "Ben takıntılı bir adamım. Düşündüğüm her şey bana durmaksızın acı verir. 34 sene dayandım, yapmadım ama artık duramıyorum, bu düşüncelerle yaşayamıyorum. Dünyanın en güzel iki varlığını koyup gitme isteği yüzünden aynaya bakamıyorum. Başıma gelen en güzel şeyler yüzünden ölemiyorum. Ben kendimi aleve vermek ve bir daha sönmemek istiyorum..."

  Keskin mi keskin bir hançerle dağlandı her bir yanım, o hissi tanıyordum. Sustum, biliyordum teselliler bir kenara, dünyanın altın anahtarı bile üç kuruş fayda etmezdi o hissi kelama dökebilen adama. Sinir hastasıydım. Keder beni epey öfkelendirirdi, kan beynime sıçradı. Sonrası bir öfke nöbetiydi, hatırlamıyorum. Uyandığımda hastanedeydim, ellerim başta olmak üzere, her yanım yara bere içindeydi. "Ben de, sevgili dostum," dedim kendi kendime, "Ben de ölemiyorum..."

  Toparlandım, iki hafta sonra yine aynı bara gittim. Ortalıkta yoktu, endişelenip barmene sordum. "Buradaydı, az önce gitti," dedi, ferahladım. Yine olay çıkarmayacağıma, sinir krizi geçirmeyeceğime ikna etmek zaman aldı. Sonunda soğuk biram geldi masama. Gülümsedim, ikinci kattan aşağı baktım. Atlayamadım.

  Aradan yıllar geçti, bir daha o bara gitmedim. Adını sormayı akıl etmediğim dostumun hâlini vaktini merak ettim ama gidemedim. Hayatta ve güçlü olmasını umdum, zihninin ona her saniye ihanet etmemesini, ölümün kurtuluş olduğu düşüncesinden uzaklaşmasını ve kızıyla karısını çok sevmesini. Ben hâlâ ölemeyen bir adamdım, ya da sürekli ölmeye devam eden. Bıçaklar keskindi, ipler sağlam; ıstırap ölümcüldü, ölüm uzak.

  Zaman keskin kılıcını gezdirirken tenimin her öpülmüş noktasında, yarın umut barındırmıyor, bugün hain, zihin daimdi. Bitmedi.

Bury Me Not Far

This cursed city of mine

Betrayed me not a time.

She filled my belly and fixed me up a bed,

Poured me whiskey and some tears were shed.

My city is my jealous mistress.

I tried to leave her a thousand times

In my pocket, there were a few dimes.

And my soul was innocent

And tomorrow was promising.

I left and she cried

For my sorrows and blues.

She cried since I loved her not,

And none but her would mercy

To whom she longed for.

She called me back home,

I had no other choice.

She made love to me again,

Yet, I betrayed her once more and left.

On a cold night on some lonesome highway,

I stood as a man who had no one

With no place to go,

And not a soul to call.

Upon this merry world,

Not a dime of merriness

Or mercy was upon me.

I laid myself on the grass, at the gas station

And cried.

Lovers, and families and friends

Went by that gas station.

Wish they did not.

A few months passed,

My mistress called

And said: "Come home."

I said: "I have no love for you."

She said: "I know."

I returned to the arms of my mistress.

She never eased the pain,

Yet, she did not kill.

Now that I'm sure my grave

Will be shallow and abrupt,

Bury me not far.

Therefore I Yearn

Honey, keep your body warm

A taste of you I have sworn.

Light a candle and wear your hair loose,

Let me handle the delightful art of seduce.

Don't put on any lipstick, so that

I know exactly when to kiss you

As your lips turn red and you leave me

A drop of fine wine there to taste.

As minutes go by and thy lust grows

So shall mine, due to Merlot I suppose.

I know you'll be in the arms of many

But tonight, I beg you to lie to me

And say "I'll kneel to none but thee."

I'll overlook the stitches on your knee.

Hatred

Among the unfaithful and the corrupted,

Burn a decent man once and soon you'll see

What he is actually made of.

Give him a gun and absolute impunity

And see him polish off the world.

Hurt his brother and let them

Pick up your pieces off the sidewalk.

Backbite him and lose your tongue,

Touch his lady and lose your cock.

Just give the gun to the decent man

Who lays his head easy

Once he sends to kingdom come

The twisters and the cheesy.

Let him wipe us all, the wicked,

Off this world that belongs not to us,

The unfaithful, and the corrupted.